"Manhattan" to najlepszy film Allena jaki widziałem, a przynajmniej najmocniej do mnie przemówił. Typowy dla jego wczesnej twórzczości bohater, zakompeksiony i neurotyczny, i jego perypetie w Nowym Jorku. Ale fabuła, choć świetna, to nie jest jeszcze największy atut tego filmu.

Należy pamiętać, że Allen był wielkim fanem Bergmana. Jego fascynację podziela odgrywany przez niego bohater, który mówi coś w stylu: "dla szwedzkiego kina warto żyć" :) O tym, że Allen dobrze rozumiał twórczość Bergmana może świadczyć fakt, iż w "Manhattanie" zawarł podobny przekaz jak jego szwedzki Mistrz w późniejszym "Fanny i Aleksander". Ostatnie kinowe dzieło Bergmana to wielka pochwała życia, ze wszelkimi jego urokami i błędami. Hedonistyczne wręcz "carpe diem" sugestywnie zestawione z surowym, purytańskim otoczeniem biskupa.

Podobny wymiar ma film Allena. Nowy Jork to nie jest święte miasto. To prawie Sodoma i Gomora miłosnych rozgrywek i rozpadających się związków. Dla kontrasu zestawione jest z Filadelfią, miastem świętoszków. A jednak Allen to miasto kocha. Pała do Nowego Jorku miłością, którą czuć przez cały film, potęgowaną melodią Gershwina. Wszystkie rozczarowania i błędy nie mają znaczenia. Zaś po ostatniej wspaniałej scenie pozostaje wiara w ludzi. I to jest chyba w "Manhattanie" najważniejsze.