Oglądając ten film, odniosłam wrażenie jakbym ogladała prequel Annie Hall, ze względu na duet Keaton-Allen, ich potyczki słowne, no i postaci, które odgrywają. A przecież Manhattan Allen zrobiił później...no nic, widocznie wiedziony sukcesem artystycznym po Annie Hall, chciał kontynuować tą historie...albo opowiedzieć ją od poczatku ;-)
Film zdecydowanie lepszy według mnie od Annie Hall, dialogi (mimo iz ich poziom intelektualny przewyzszal niejednokrotnie moje mozliwosci :D) bardziej zrozumiale, mniej chaotyczne, bardziej spojne i smieszne, plus mniej czesto irytujacego neurotyzmu Allena, w Manhattanie wiecej bylo romantyzmu (te cudownie skadrowane scenki w Parku plus czarno-bialy klimat filmu - na zawsze stana się klasyka komedii romantycznych). Keaton - no coz... pokazywanie jej jako neurotycznej i cynicznej czesto rozhisteryzowanej i zdesperowanej partnerki Allena....coraz bardziej do mnie przemawia :d znam ja tylko z 2 czesci ojca panny mlodej, czy lepiej byc nie moze -gdzie czesto odgrywa role kobiet-matek - zrownowazonych, odpowiedzialnych, rozsadnych, umiejacych odnaleźć sie w odpowienim miejcu i sytuacji, ktore swoich partnerow wspieraja doradzaja pocieszaja - jednym slowem zupelne przeciwienstwo postaci granych u Allena. Az chce sie krzyczeć: "More more more Diane ;-)". Polecam !