,,Annie Hall" to esencja stylu i jedna z pełniejszych deklaracji zainteresowań Allena.To również film mówiący najwięcej o samym Allenie.
Za to ,,Manhattan" jest filmem o miejscu , bez którego Woody, istniał by mniej a w każdym razie istniałby inaczej.
To tak jak Jagger i Richards tworzą The Rolling Stones.Obecność każdego jest warunkiem koniecznym, ale niewystarczającym do istnienia zespołu.Watts i Wood to też ,,warunki" konieczne,co trochę rozkłada mi ,,błyskotliwe porównanie" ale wtajemniczeni, myślę,
będą wiedzieć o co chodzi.
Wracam do ,,Manhattanu".Na tle innych ,,Allenów" wyróżnia się tym, że film kameralny, bądź co bądź, został zrealizowany w formacie szerokoekranowym.W dzisiejszym kinie to niemal norma,ale wówczas ten format był rezerwowany dla widowisk historycznych, wojennych itp.Jednym z uzasadnień tego zabiegu jest bohater filmu - Nowy Jork.Zaiste,miasto na taśmie monochromatycznej i szerokim ekranie wygląda imponująco i nigdy lepiej ,chyba, nie było pokazane.Początkowe kilkadziesiąt krótkich ujęć Nowego Jorku zostaje w pamięci widza,tym silniej, iż oprawiono je w ,,Błękitną Rapsodię" co potęguje zachwyt.
Ale to niejedyny pomysł na wykorzystanie szerokiego ekranu.Zastosował też Allen trick by bohaterowie filmu wychodzili poza kadr pozostając z widzem w kontakcie werbalnym.W rezultacie,będąc w kinie bo tv nieco osłabia ten efekt, obserwujemy obraz z ciekawością wzmocnioną o to z której strony wyjdzie bohater/ka filmu.Zatem kino kameralne nie musi być pozbawione dynamiki, a ta nie koniecznie osiągana z pomocą montażu.
Ot, mistrzostwo.
O wszystkich innych atrakcjach filmu, mam wrażenie, napisano w innych wątkach(ale ponad wszystko dialogi).Nie będę tego powtarzać,dodam jedynie, iż to mój ulubiony Allen i podobnie jak ,,Annie Hall" oceniam na 10/10.Ukłony ,esforty
P.S.Namawiam do kolejnego spotkania z filmem ,,Manhattan".Proszę tego nie odkładać.